Εντάξει, το γάμησα και ψόφησε (και pardon my French btw). Έχω σχεδόν δυο μήνες να γράψω. Εντωμεταξύ η Ελλάδα ζει την κρισιμότερη και πιο ταραχώδη περίοδο μετά την πτώση της χούντας, οι αλλαγές που συντελούνται είναι κοσμογονικές και τίποτα δεν θα είναι όπως το ξέραμε. Όμως εξακολουθώ να μη γράφω, επειδή όπως όλος ο κόσμος έχω αποδιοργανωθεί με όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
Αν κάνω την αρχή από εκεί που σταμάτησα θα έλεγα ότι μέσα σε αυτές τις επτά βδομάδες έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις, έχουν τραβηχτεί και δημοσιευτεί χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο που λένε πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα να έχω γράψει. Γιατί τι να γράψεις γι'αυτό κι αυτό κι αυτό. Απλώς είσαι εκεί και το ζεις, για σένα, για την πάρτη σου και για κανέναν άλλο. Δε μεταφέρεται με λόγια - τουλάχιστον εγώ δε μπορώ να το κάνω. Υπάρχουν άλλα μπλογκ που δε χορταίνεις να τα διαβάζεις κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που αρνιόμουν να γράψω: κάποιοι τα είχαν πει όλα πριν από μένα.
Το εκστατικό συναίσθημα να βλέπω την πόλη μου να ζει σε έναν διαφορετικό, άμεσο και πρωτόγνωρο ρυθμό αντικαταστάθηκε από τον πόνο της καταστροφής, για άλλη μια φορά και από τον τρόμο της συνειδητοποίησης ότι ανάμεσα στους πολίτες της χώρας ξεχειλίζει πλέον το μίσος που μέχρι πρότινος έβραζε και υπόβοσκε. Μίσος εξαιτίας του κινδύνου που συναισθάνονται όλοι ως απειλή για την ύπαρξή τους. Όπως τα μέλη της αγέλης που απειλείται, όλοι προσπαθούμε να μεταφέρουμε το βάρος μας στα άλλα μέλη της κοινωνίας. Προφανώς η επικράτηση του δυνατότερου δε μπορεί να γίνει με αγάπη και αλληλεγγύη, κι αυτό ανοίγει πληγές που δύσκολα κλείνουν.
Με όλα αυτά, εξακολουθώ να αρνούμαι να σκεφτώ την Ελλάδα σαν τον άσωτο υιό που δεν ξέρει προς τα πού πηγαίνει σε έναν κόσμο που καμώνεται ότι ξέρει. Κανείς δεν ξέρει πού θα τον βγάλει ο δρόμος γιατί ο δρόμος δεν υπάρχει - τον στρώνει καθώς προχωράει. Ίσως, λοιπόν, το γεγονός ότι σα λαός αυτή τη στιγμή δεν αγαπάμε ούτε τα άντερά μας λειτουργήσει ευεργετικά: μια κοινωνική ισορροπία δε μπορεί να στηριχτεί στο μίσος και την ηθική κατάρρευση αντιλήψεων και πεποιθήσεων που διήρκεσαν δεκαετίες (ίσως και αιώνες) και έκλεισαν τον όποιο κύκλο τους με τεράστιο κρότο. Κάποια καινούρια ισορροπία θα δημουργηθεί την οποία θα κληθούμε να διαχειριστούμε, κι εκεί είναι που θα φανεί η μαγκιά μας. Στη δημιουργία και όχι την καταστροφή.
Αυτά τα ολίγα για τώρα. Υπόσχομαι ότι από δω και στο εξής θα είμαι πιο συνεπής :-)
Προφίλ
Κατηγορίες
- Ο κόσμος εκεί έξω (39)
- Πολιτική (7)
- Προσωπικά (27)
- Biking + riding (1)
- Blogging + surfing (12)
- In the city (4)
- Misc. (2)
- Music is my radar (11)
- Pots and pans (1)
- Reading writing + arithmetic (14)
- Supply chains for dummies (1)

Αρχείο
-
►
2013
(10)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2012
(20)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (4)
-
▼
2011
(22)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (4)

Blogroll
- A Dust Road In the Middle of Nowhere
- Apomakria
- Athensville
- Bunny Suicides
- Cineπιβάτες
- Crazy Cows
- Cretin Diet
- Crucial Chaos
- Cynical
- Dark of the Matinee
- Deadendmind's Posterous
- Dear All, I've Got Some News
- Diavazontas
- digital-era
- Director's Cut
- Don't Ever Read Me
- E-Lawyer
- Everything you know is wrong
- firiki2010
- fotisk
- Freddos
- Ghost Notes
- Indiblog
- Jirashimosu
- Jungle Report
- Khlyst
- Kроткая
- LOL Greece
- MaVi
- Mindstripper
- Niemandsrose
- Old Boy
- Over 140
- Provatos
- Room for Thoughts
- Sozjo
- Sraosha
- Svennegreken
- The Crisis Chronicle
- Vamvax
- Vrypan
- X-Psilikatzou
- Yannis Koutsomitis
- Your Painted Smile
- Αλεπούδα
- ανεστης
- Ανταποκριτής | Correspondent
- Αρκούδος
- Δέντρο Μοναχό
- Ελεύθερος Δικτυογράφος
- Εξομολογήσεις Κανιβάλων
- Κάρολος Παπαδάς
- Καλό παιδί αλλά...
- Μαμά ετών 40
- Μαρία Ξυλούρη | Δωμάτιο Πανικού
- Μικρό Ανάλογο
- Μουσικά Προάστια
- Μπαμπάκης
- Μπλογκ της Αντίδρασης και του Αχαλίνωτου Σεξ
- Μυαλά Πανέ
- Ο Άνθρωπος του Μετρό
- Ο,τι φας κι ό,τι πιεις
- Πολίτης
- Ροΐδη Εμμονές
- Σημειωματάριο
- Σκέψεις Ενός Ντροπαλού
- Στέφανος Λίβος
- Στρουγκ
- Τα Ανώδυνα Ημερολόγια
- Το Ελληνάκι
- Το Ημερολόγιο μιας "Ξένης"
- Το Κουτί με τις Λέξεις
- Τσούγδω
- Φάε ένα μαλάκα!
- Χασοδίκης (ο)

Σύνδεσμοι
- aixmi.gr
- Athens Review of Books
- Blogger in Draft - The Official Blog
- Classical Music Review
- Council of Supply Chain Management Professionals
- Digital Photography
- Economics and Politics - Paul Krugman's Blog
- maga.gr
- Radiobubble
- Stephanomics
- The Huffington Post
- The Oatmeal
- The Onion
- Κοιλάδα των Τεμπών
- Μεταρρύθμιση
- Παραπολιτική
- Υποδομές στην Ελλάδα

Και εγώ παρομοίως..γεμάτη με σκέψεις.. Μακάρι να έχεις δίκιο στα θετικά που καταλήγεις.. :)
Ίδωμεν αγαπητή. Πάντως η φύσει αισιοδοξία μου δεν είναι καλός σύμβουλος πάντοτε.
Κάποια καινούργια ισορροπία θα δημιουργηθεί, χωρίς αμφιβολία, συμμερίζομαι την αισιοδοξία σου σε αυτό. Αλλά με την δεδομένη απουσία ηγεσίας -κάθε ηγεσίας- και την πτώση κάθε ιεραρχίας, αξίας, θεσμού, φοβάμαι ότι θα αργήσει πολύ να συμβεί κάτι τέτοιο. Και, γενικά, η δημιουργία νέων ισορροπιών δεν είναι εύκολη, συνήθως δε δεν είναι και αναίμακτη, διαδικασία.
Χαίρομαι που αποφάσισες να επιστρέψεις και να αποτυπώσεις τις σκέψεις και τις εμπειρίες σου για τα συμβαίνοντα.