Εντάξει, το γάμησα και ψόφησε (και pardon my French btw). Έχω σχεδόν δυο μήνες να γράψω. Εντωμεταξύ η Ελλάδα ζει την κρισιμότερη και πιο ταραχώδη περίοδο μετά την πτώση της χούντας, οι αλλαγές που συντελούνται είναι κοσμογονικές και τίποτα δεν θα είναι όπως το ξέραμε. Όμως εξακολουθώ να μη γράφω, επειδή όπως όλος ο κόσμος έχω αποδιοργανωθεί με όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.

Αν κάνω την αρχή από εκεί που σταμάτησα θα έλεγα ότι μέσα σε αυτές τις επτά βδομάδες έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις, έχουν τραβηχτεί και δημοσιευτεί χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο που λένε πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα να έχω γράψει. Γιατί τι να γράψεις γι'αυτό κι αυτό κι αυτό. Απλώς είσαι εκεί και το ζεις, για σένα, για την πάρτη σου και για κανέναν άλλο. Δε μεταφέρεται με λόγια - τουλάχιστον εγώ δε μπορώ να το κάνω. Υπάρχουν άλλα μπλογκ που δε χορταίνεις να τα διαβάζεις κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που αρνιόμουν να γράψω: κάποιοι τα είχαν πει όλα πριν από μένα.

Το εκστατικό συναίσθημα να βλέπω την πόλη μου να ζει σε έναν διαφορετικό, άμεσο και πρωτόγνωρο ρυθμό αντικαταστάθηκε από τον πόνο της καταστροφής, για άλλη μια φορά και από τον τρόμο της συνειδητοποίησης ότι ανάμεσα στους πολίτες της χώρας ξεχειλίζει πλέον το μίσος που μέχρι πρότινος έβραζε και υπόβοσκε. Μίσος εξαιτίας του κινδύνου που συναισθάνονται όλοι ως απειλή για την ύπαρξή τους. Όπως τα μέλη της αγέλης που απειλείται, όλοι προσπαθούμε να μεταφέρουμε το βάρος μας στα άλλα μέλη της κοινωνίας. Προφανώς η επικράτηση του δυνατότερου δε μπορεί να γίνει με αγάπη και αλληλεγγύη, κι αυτό ανοίγει πληγές που δύσκολα κλείνουν.

Με όλα αυτά, εξακολουθώ να αρνούμαι να σκεφτώ την Ελλάδα σαν τον άσωτο υιό που δεν ξέρει προς τα πού πηγαίνει σε έναν κόσμο που καμώνεται ότι ξέρει. Κανείς δεν ξέρει πού θα τον βγάλει ο δρόμος γιατί ο δρόμος δεν υπάρχει - τον στρώνει καθώς προχωράει. Ίσως, λοιπόν, το γεγονός ότι σα λαός αυτή τη στιγμή δεν αγαπάμε ούτε τα άντερά μας λειτουργήσει ευεργετικά: μια κοινωνική ισορροπία δε μπορεί να στηριχτεί στο μίσος και την ηθική κατάρρευση αντιλήψεων και πεποιθήσεων που διήρκεσαν δεκαετίες (ίσως και αιώνες) και έκλεισαν τον όποιο κύκλο τους με τεράστιο κρότο. Κάποια καινούρια ισορροπία θα δημουργηθεί την οποία θα κληθούμε να διαχειριστούμε, κι εκεί είναι που θα φανεί η μαγκιά μας. Στη δημιουργία και όχι την καταστροφή.

Αυτά τα ολίγα για τώρα. Υπόσχομαι ότι από δω και στο εξής θα είμαι πιο συνεπής :-)